کتاب درباره پیری

درباره کتاب:

در روزگار ما، به یمن پیشرفت‌های پزشکی، انسان‌های بیشتری به دوران پیری می‌رسند. امروزه به‌رغم آن‌که جمعیت سالخوردگان بیش از هر دوره‌ای در تاریخ بشر است، کمتر کسی دانش و مهارت‌های لازم را برای این دوران از زندگی آموخته و اندوخته است. البته خردمندان از دیرباز درباره‌ٔ فضیلت‌ها و ادب‌ورزی‌های پیری تأمل می‌کرده‌اند، اما در روزگار ماست که «تجربهٔ پیری» به «مسئلهٔ پیری» بدل شده است. نزد گذشتگان، گذر عمر به گردش فصول می‌مانْد: هر فصلی به نوبت درمی‌رسید و می‌گذشت. پیری خزان عمر بود، و در گذر طبیعیِ فصول جایی برای گلایه نبود. اما در روزگار مدرن، ایدهٔ‌ «نظم طبیعی» و «هر چیز به جای خویش نیکوست» تا حدّ زیادی جای خود را به ایدهٔ نظم مهندسی‌شده بخشیده که سودای جاودانگی می‌پروراند و چه‌بسا به قوّت تکنولوژی دیر یا زود به آن تحقق ببخشد. از این منظر، پیری دیگر فصل ناگزیری در گذر عمر نیست، بلکه وضعیت ناهنجاری است که باید چاره شود: بسیاری از عوارض آن به‌مدد علم پزشکی و ژنتیک کمابیش چاره‌پذیر است، و چه‌بسا در آینده‌ای نه‌چندان دور بتوان یکسره از شرّ آن گریخت. پیری‌ـ‌هراسی، خصوصاً در متن فرهنگی که بیش از پیش جوانی‌ـ‌پرست شده است، تجربهٔ دوران پیری را دشوار می‌کند.