کوری

شهری در معرض اپیدمی «کوری سفید» قرار می گیرد که به هیچ کس رحم نمی کند. مقامات نابینایان را در یک بیمارستان خالی روانی حبس می کنند، اما عنصر جنایتکار در آنجا همه را اسیر می کند، جیره غذایی را می دزدد و به زنان تجاوز می کند. یکی از شاهدان عینی این کابوس وجود دارد که هفت غریبه را – از جمله پسری بدون مادر، دختری با عینک تیره، سگی پر از اشک – در خیابان‌های برهوت راهنمایی می‌کند و راهپیمایی به همان اندازه که محیط دلخراش است، عجیب می‌شود. یک مَثَل باشکوه از فقدان و سرگردانی، کوری با تصویری قدرتمند از بدترین اشتها و ضعف‌های ما – و در نهایت روحیه نشاط‌آور بشریت – عامه خوانندگان را فراگرفته است.