کتاب چین چگونه از تله فقر گریخت

کتاب پیش رو همان‌گونه که از عنوان آن پیداست، به این مسئله می‌پردازد که چین چگونه از تله فقر رهایی یافت. مائو تسه تونگ، از نام‌آورترین انقلابیون جهان در قرن بیستم، مردمی آشفته و سرخورده را سامان داد و به ملتی یکپارچه و فداکار بدل ساخت. اما مدیریتش تلخ و ناگوار بود. طی سی سال حکومت مائو، چین دچار دو فاجعه شد: یکی تحمیل الگوی ایدئولوژیکی آشفته‌ای بود در سال‌های ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۱ با عنوان «جهش بزرگ به جلو» به قصد سرعت بخشیدن به تولید، که نتیجه‌ی عکس داد؛ تحول دوم به نام «انقلاب فرهنگی» در سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۶به قدرت‌گرفتن «جوانان گارد سرخ» انجامید و از لحاظ اقتصادی و سیاسی فاجعه‌بار از کار درآمد. گشایش هنگامی آغاز شد که دنگ شیائو پینگ، رفیق مغضوب مائو، قدرت را به دست گرفت. درسی دردناک که دنگ و هم‌رزمانش آموخته بودند این بود که تمرکز قدرت در دستان خودکامه به سوءاستفاده و نتایج ویرانگر اقتصادی، اجتماعی و سیاسی خواهد انجامید. آن‌ها می‌دانستند که باید ایدئولوژی جزمی را کنار بگذارند و «حقیقت را در واقعیت موجود بجویند.» با توجه به اهمیت بی‌چون‌وچرای سرمایه‌ی انسانی در امر پیشرفت و توسعه، دنگ شیائو پینگ روش مائوئیستی در ارزشیابی سرمایه‌ی انسانی را، که بر رادیکالیسم ایدئولوژیک جزمی استوار بود، مردود اعلام کرد و روشی نوین بر پایه‌ی معیارهای اقتصادی نتیجه‌محور به‌ویژه در استخدام مدیران ارشد اتخاذ کرد، که نتیجه‌ی عملی آن را در چینِ معاصر شاهد و ناظریم.