ماریسن خاطرۀ زنی با چشمانی همیشه نیمهباز و پوستی زیبا به رنگ قهوهایِ تلخ و مات را از یاد نمیبُرد. به نظرش چیزی ارغوانی با این زن عجین شده بود، شاید ارغوانی میپوشید یا شاید فضای پیرامونش ارغوانی بود. زنان شهر نامش را که «هانا پیس» بود همچون تکواژهای «هاناپیس» ادا میکردند و ماریسن به یاد می‌آورد که آن را با ترسی آمیخته به احترام بر زبان می‌راندند؛ «گویی هانا پیس زنی بود که او را بخشوده بودند.»
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.