کتاب دوشنبه های بی گل سرخ

درباره کتاب:

مرتضی نوشته بود که مدتی است اسم چیزها از یادش می رود و در آینه خودش را شبیه کپه ای خاک می بیند که مورچه ها از سر و رویش بالا می روند نامه هایش را چند بار می خواندم… بیشتر از هر چیزی به واژه هایش خو کرده بودم زمان جایی در من ایستاده است نه به وقوف و تبانی که برای تماشا من به چیزی آمیخته ام که نمی شناسمش شبیه خیالی در کنار زدن روح مفلوک زندگی که در تا کجای برهوت غرقه به فکرهای عقیم است. چیزی شبیه آن ،خیال خنک در من می وزد. نی های نحیف و نو در زمین های بینشان باد را همان قدر به رسمیت می شناسند که ریشه هایشان را و من در تقابل بادها و ریشه ها تو را به یاد می آورم.