عرفان مستلزم آگاهی عمیق و مداومی از حضور فراگیر و گسترده ی الوهیت است؛ اما در نیل به معرفتی از واقعیت نهایی، از این هم فراتر می رود و سرانجام به ایجاد رابطه ای آگاهانه با مطلق که در آن روح با خداوند به وحدت می رسد منجر می شود. از این رو، خواسته ی نهایی عارف این است که درک وی از جهان و از خودش با درک وی از پروردگار، و یا به عبارتی بهتـر، بـا درک وی از ذات پروردگار، یکـی شـود. در نتیجه، عارف مدعی است که داشتن رابطه ی مستقیم با خداوند و درک بی واسطه و بی فاصله ی الوهیت امری ممکن و محتمل است.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.