آن درخت پرغرور سربلند

بخشی از کتاب:

«نرسیده به درخت،

کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است.

می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر به در می آرد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی،

دو قدم مانده به گل،

پای فواره‌ی جاوید اساطیر زمین می‌مانی

و تو را ترسی شفاف فرامی‌گیرد.

در صمیمیت سیال ،فضا خش خشی می‌شنوی:

کودکی میبینی

رفته از کاج بلندی، بالا جوجه بردارد از لانه‌ی نور

و از او می‌پرسی

خانه‌ی دوست کجاست»