کتاب روشنفکران ایرانی و مسئله زبان

درباره کتاب:

دغدغه اصلی این کتاب نشان دادن سیر تطور و دگردیسی نوع تلقی از زبان در بزنگاه های تاریخی در هندسه معرفتی روشنفکران ایرانی از دوره قاجار تا عصر حاضر است. به بیان دیگر بررسی چرایی و چگونگی چرخش تأملات زبانی روشنفکران ایرانی ناظر بر گفتمان مسلط و اپیستمه و صورت بندی دانایی و فضای معرفتی هر عصر از وجهی زبان شناختی و ابزار انگارانه به دیدگاهی هستی شناسانه و فلسفی از نگاهی ستایشگرایانه به زبان فارسی تا مواجهه ای انتقادی به آن است از این رو این کتاب طرح و شرح و نقد داستان بلند نظر ورزانه روشنفکران ایرانی در مواجهه با زبان از نگاه صرفاً محدود به بازتاب نمود عینی زبان در قالب نوشتار و خط پارول سوسوری در دوره قاجار، به مثابه ابزاری برای عقب نماندن از مدینه فاضله تمدن جدید تا پیوند زبان با ملیت و ناسیونالیسم زبانی در دوره رضاخانی از رویکرد مارکسیستی به زبان تا رویکرد بازگشت به خویشتن فرهنگی و نگرۀ خود بسندگی زبان و خط در دوره پهلوی دوم و سرانجام رویکردی فلسفی به زبان تحت تأثیر اندیشه های فیلسوفانی چون افلاطون، هگل نیچه ویتگنشتاین ،هایدگر دریدا و…. با معجونی از دیدگاه های زبان شناختی افرادی چون سوسور و چامسکی که البته بنیادی فلسفی دارند از پیش از انقلاب ۵۷ تا عصر حاضر است.