کتاب در استعاره‌ ی مرگ

بخشی از کتاب :

نه نه انگار دیر هنگام نیست باید بروم جامه دان ام را پیدا کنم و در آن بگذارم اشیاء شخصی ام را اشیائی کوچک و پا بیرون بگذارم

از این مسافرخانه ی لکنته ی دنیا بغل اولین درخت خزان زده بایستم یا من دست در گردن مرگ بگذارم یا او دست سنگین اش را بر کتف کرختام

ناگهان آسمان با آذرخشی آخرین عکساش را بگیرد البت بی لبخندی از هر دوی ما