کتاب یادی دوباره از بهار

درباره کتاب:

میرزا محمدتقی خان متخلص به بهار زاده 18 آذر 1265 در شهر مشهد، ادیب و سیاست مدار برجسته معاصر است. او که از چهارده سالگی به اتفاق پدرش در مجامع آزادی خواهان حاضر میشد، به واسطه انس و الفتی که با افکار جدید پیدا کرده بود به مشروطه و آزادی دل بست. زندگی ادبی و سیاسی ،بهار با فراز و نشیب بسیار همراه بود. او در ابتدای کار و پس از درگذشت پدرش میرزا محمدکاظم صبوری ملک الشعرا آستان قدس رضوی به فرمان مظفرالدین شاه وارث مقام پدر شد. در همین ایام با جمعی از مشروطه خواهان به عضویت انجمن سعادت خراسان درآمد. بهار در 1296 خورشیدی روزنامه نوبهار را که ناشر افکار حزب دموکرات بود منتشر کرد و به عضویت کمیته ایالتی این حزب درآمد این روزنامه پس از چندی به دلیل مخالفت با حضور قوای روسیه در ایران و دشمنی با سیاست روس ها به امر کنسول روس تعطیل شد. بهار در سال 1303 در دوره نخست وزیری رضاخان با همراهی و همکاری میرزاده عشقی مثنوی معروف جمهوری نامه را در مخالفت با جمهوری رضاخانی سرود بهار از بجنورد به نمایندگی مجلس چهارم انتخاب شد و به سید حسن مدرس رهبر فراکسیون اقلیت پیوست و همراه جمعی دیگر برای استیضاح دولت رضاخان تلاش کرد دوران رضاشاهی برای بهار دوران دوری از سیاست و نزدیکی به علم و فرهنگ بود. او اغلب آثار تألیفی و پژوهشی خود را در این سال ها نگاشت بهار مجدداً به فعالیت سیاسی و اجتماعی روی آورد و قصیده حب الوطن را در اندرز به شاه جدید سرود روزنامه نوبهار را دوباره منتشر کرد و تاریخ مختصر احزاب سیاسی را در 1322 نگاشت. او در کابینه قوام وزیر فرهنگ شد و به عنوان نماینده تهران به مجلس پانزدهم راه یافت بیماری سل و ناتمام ماندن پروسۀ درمان در سوئیس به دلیل تنگنای مالی او را بیش از پیش ضعیف کرد. نهایتاً بهار در روز دوم اردیبهشت 1330 در حالی که شصت و چهار ساله بود در خانه مسکونی خود در تهران زندگی را بدرود گفت و در آرامگاه ظهیرالدوله به خاک سپرده شد. کتاب حاضر، حاصل مقالات همایشی که به مناسبت پنجاهمین سالگرد درگذشت محمدتقی بهار و در واپسین سال دولت اصلاحات برگزار شده است.