کتاب تسخیرشدگان جزیره بادیان

قسمتی از کتاب :

راه قبرستان را از من هم بهتر بلد بود. موهای سپیدش زیر تاریکی شب می درخشید. مانده بودم با سایه ی دراز طارنوش که از پشت سرم جم نمی خورد، دختری که شک داشتم آدمیزاد باشد و یک جماعت مرده و روح قبرستان. به سرم زد بر گردم سمت کپر، تشت خون را سر بکشم و خلاص!