کوروش بزرگ

درباره کتاب:

کوروش به کاوش غارها می پرداخت و از رفتن از رودها به قله کومها خسته نمی شد. و در این کار به غارهایی تصادف میکرد که در میان جنگلهای ارتفاعات پنهان شده بود و شکارچیان جرأت نزدیک شدن به آنها را نداشتند مگر به عزم شکار بز کوهی در جوار نهرهایی که از برفها جاری می شد پشت خاره سنگ ها گودال هایی در صخرمها باز شده بود.

این گودال ها طبیعی به نظر می آمدند تا این که یکبار کوروش به یکی از آنها خزید و معلوم شد بیغولهای است با سنگ بریده شده کف آنجا در اثر آتش هایی که روشن کرده بودند مانند زغال سیاه شده بود و هنوز خاشاکی در اطراف باقی بود با خود اندیشید که در گذشته مردم در آن جا می زیسته اند و می کوشیده ند مدخل های آنجاها را پنهان دارند در پارسا گرد کسی از وجود آن بیغولهای پنهان خبر نداشت.

ولی چون کوروش شرح آنها را به همسرش می گفت متوجه شد که کنیزکان کاسپی تا آخر به دقت تمام گوش میکردند. البته اگر هم آنها ر از آن بیغول ها را می دانستند حتماً به کوروش فاش نمی کردند. کاسپی ها مردمی نحیف و سیاه چرده و اولین سکنه فلات بودند. کوروش در دوران طفولیت آنها را به نام مردم باستان با مردم خاکی می شناخت که مانند موش خرمایی خاک را گود می کردند و با دست حبوبات می کاشتند و محصول درو میکردند و همچنین کوزه می ساختند و حتی برای خود با خشت خانه می ساختند.