کتاب دگردیسی شی معمولی فلسفه‌ای برای هنر

آرتور دانتو در «دگردیسی شی معمول» خودش را با یکی از بنیادی‌ترین پرسش‌ها در زیبایی‌شناسی در می‌اندازد: چه چیزی یک شیء را به اثر هنری بدل می‌کند؟ او تحلیل می‌کند که هنر با ویژگی‌های اثر هنری تعریف نمی‌شود، بلکه
با ایده‌ها، معانی و چارچوب‌های تفسیری‌ پیرامون آن تکوین می‌یابد. او درست در مقابل نظریه‌هایی می‌ایستد که از ویژگی‌های زیباشناختی یا اکسپرسیو برای شناسایی آثار هنری بهره می‌گیرند. استدلال او این است که چنین ویژگی‌هایی برای تمایز میان اشیای صرفاً واقعی و آثار هنری کافی نیستند، به‌ویژه در مواردی که یک شی صرفاً واقعی و یک اثر هنری چنان از نظر ظاهری مشابه‌اند که با مشاهده‌ی صرف نمی‌توان میان آن‌ها تفاوت قائل شد. برای توضیح این نکته، دانتو به سراغ مجموعه‌ای از اشیا می‌رود که همگی ازنظر ظاهری یکسان‌اند، اما همه‌ی آن‌ها در زمره‌ی آثار هنری قرار نمی‌گیرند. نخست، تابلویی از عبور بنی‌اسرائیل از دریای سرخ که تنها مربعی سرخ است روی بوم. سپس نقاشیِ کنار
آن با نام «حالت کی‌یرکگور» که مجموعه‌ای از مستطیل‌های سرخ کنار یکدیگر است. سپس منظره‌ای با نام «میدان سرخ» که دقیقاً شبیه به دو کار دیگر است. همچنین آثار دیگری نیز با نام‌ها و هنرمندان دیگر کنار این‌ها قرار گرفته‌اند، مانند «رومیزیِ سرخ» ماتیس و نقاشی متافیزیکیِ «نیروانا». و نیز تابلوی ناتمام جورجونه که قرار بود «گفت‌وگوی مقدس» نام بگیرد و چیزی نیست جز بومی آغشته به قرمزرنگِ اولیه.
همه‌ی این اشیا از نظر مادی یکسان‌اند. اما محتوای بیانی و اکسپرسیوِ آن‌ها کاملاً متفاوت است، و برخی حتی اصلاً اثر هنری نیستند. این مثال نشان می‌دهد که ویژگی‌های زیبایی‌شناختی یا بیانی به‌تنهایی نمی‌تواند معیاری برای
تعریف اثر هنری باشند.