کتاب خزان بی گناهی

آدم به دشواری می‌تواند مهمترین اتفاقات زندگی اش را بیان کند. اتفاقاتی که مایه‌ی شرمساری و سرافکندگی اش است چرا که واژه ها از قدر و ارزش و اهمیتشان می‌کاهد.
اتفاقات مهمی که به گمان انسان به هیچ وجه در قالب کلمات نمی گنجد و همچون روز اول بکر و تازه است، پس از بیان شدن از طریق کلمات، پست و حقیر می‌شود. اما وضعیت از این هم بدتر است. مگر نه؟ مهمترین اتفاقات زندگی معمولاً در اعماق قلب راز نگه دار انسان مدفون می‌شود، درست مثل علامت گذاری هایی رمزی برای یافتن گنجینه ای که دشمنان در پی کشفش هستند.
این احتمال وجود دارد که انسان در این راستا به کشف و شهودی نیز دست پیدا کند، کشف و شهودی که بهای سنگینی را نیز بابت آن می پردازد. آدم ها با نثار نگاهی عاقل اندر سفیه شما را احمق فرض می‌کنند، طوری که گویی احمقی
بیش نیستید.
حتی کلمه ای از حرف هایتان را هم ابدا درک نمی‌کنند، و نمی‌فهمند که اصلا چرا این قضیه به نظر شما تا آن حد مهم بوده، قضیه ای که شما تقریبا فریاد زنان آن را بر زبان رانده اید. به گمانم این بدتر و وحشتناک تر است.