کتاب وقتی چیزی برای ترسیدن نداشتم

بخشی از کتاب:

هر دو چشم‌هایمان را بسته‌ایم. هیچ‌کداممان تمایلی به حرف زدن نداریم. برگشتن از آلوارس و حرکت به سمت تهران برای هرکدام از ما، شروع فصل تازه‌ای‌ست. شروعی برای نترسیدن از زندگی و واقعیت‌هایش. شروعی برای نترسیدن از زشتی‌هایی که می‌شود مسیر رسیدن به زیبایی‌ها باشند. شروعی برای مواجه شدن با نسخه‌ای از زندگی که مال خودِ ماست و می‌توانیم آن را از نو بنویسیم و بسازیم، اما این بار نه از روی نقشه‌ای که دیگران از سر لطف و دوراندیشی، برایمان تدارک دیده‌اند، بلکه از روی نقشه‌ای منحصربه‌فرد، اما متأثر از نقشه‌ی زندگی کسانی که روزی کنارشان زندگی‌ کرده‌ایم یا فردایی در کنارشان زندگی خواهیم کرد. نقشه‌ی زندگی کسانی که از کنارشان عبور کرده‌ایم یا فردایی هنگام عبور از کنارشان، می‌ایستیم و حس بودن در لحظه‌ای گذرا را باهم تجربه می‌کنیم.