کتاب گل زخم

از کین اگرچه ابروی نازت ز چین پر است
دایم دلم ز مهر تو ای مه‌جبین پر است
ساغر تهی و کیسه تهی، دست و دل تهی
ممنونم از جبین که سراسر ز چین پر است
از چرخ غیر روی کدورت ندیده‌ام
این کهنه خُم به دور من از ته‌نشین پر است
یک دانه را خدای دهد هفتصد عوض
خوش باش گر زمین تو از خوشه‌چین پر است
امروز جای سجدۀ دیگر نمانده است
از بس که کوی یار ز نقش جبین پر است
هرگز به درد ظلمت شک مبتلا نشد
چشم بصیرتی که ز نور یقین پر است
در حیرتم که در نگرفته است از چه رو
دیوان من که از سخن آتشین پر است
مانند آن حباب که محو محیط شد
«بیتاب» خالی از خود و زان نازنین پر است