باید آنقدر خود را دوست داشته باشیم که بتوانیم به شخص دیگری بگوییم چقدر از خود کنونی مان متنفریم و به این ترتیب از چرخه ی بسته ی تحقیر خود خارج شویم. با به جان خریدن این خطر به کشفی خوشایند و دلگرم کننده دست خواهیم یافت. چنین صداقتی نه تنها دیگران را از ما دور نمی کند، بلکه به احتمال زیاد به سوی ما جلبشان خواهد کرد و شفقت و وفاداری شان را برخواهد انگیخت. بدین ترتیب بنیان دوستی بر بهترین پایه های ممکن شکل خواهد گرفت؛ نه براساس خود بزرگنمایی و لاف و گزاف متقابل، بلکه براساس اعتراف مشترک به ضعف ها و پشیمانی ها میتوانیم باهم همدردی کنیم و به دشواری های انسان بودن بخندیم. خواهیم دید که دشواری مانعی بر سر راه دوستی نیست، سرچشمه ی آن است. متوجه می شویم سالیان سال درباره ی چگونگی جلب توجه هم نوعانمان اشتباه میکردیم، ما گمان میکردیم کمال و بی نقصی باعث برانگیخته شدن تحسین دیگران خواهد شد، اما حال میبینیم رنج هایمان هستند که روابط متقابل را قوت می بخشند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.