صدای انسانی یک تراژدی است، تراژدی تک‌نفره در یک پرده. بازیگرش یک زن است، زنی در اتاقش، زنی که با مردش وداع می گوید. تنها یک تلفن آن ها را به هم برای لحظاتی پیوند می دهد. ژان کوکتو در زمان خودش بسیار نوآور و پیشرو بوده است و از خصوصیات این نمایش نامه مدرنیته و در عین حال فرازمانی بودن آن است. مدرنیته ای که از جاودانگی اثر نمی کاهد، مدرنیته ای با عمق و نگاهی فرازمانی. صدای انسانی، مانند سایر تراژدی های بزرگ، تاریخ مصرف ندارد و زمان را در می نوردد. با این که نزدیک یک قرن از نوشتنش می گذرد، هر بار که آن را می خوانیم و روی صحنه می بینیم، تکان دهنده و منقلب کننده است. به این دلیل است که یکی از پر‌اجرا‌ترین نمایش نامه های فرانسه است و خواهد بود و این از خصوصیات شاهکارهاست. تمام رمان ها، ترجمه ها و همچنین رساله ی شهلا حائری در نشر قطره به چاپ رسیده است.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.