هتل ایران و حسن و دیو راه باریک پشت کوه

افشین هاشمی درباره کتاب خود چنین گفت: تحسن برای عشق به راه می‌افتد. ما در این اثر واروی دراماتیک می‌زنیم. یعنی قصه‌ای داریم که در آن آدمی یک سفر را شروع می‌کند تا دیو را شکست دهد. دیو را شکست می‌دهد و پری را آزاد می‌کند. این فرم کلی است و ما می‌توانیم همین را اجرا کنیم. اما در نمایش ما دیو دیگر دیو نیست.”وی در ادامه خاطرنشان ساخت: “پیش از این در نمایش “غروب در دیار غریب” بهرام بیضایی نیز به همین شکل کار شده بود. به همین خاطر است که در بروشور نمایش به دو نمایشنامه اشاره می‌شود و من متن را به عروسک‌های نمایشنامه بیضایی و شخصیت پلنگ در متن نمایشی “ماه و پلنگ” تقدیم کردم.”هاشمی درباره زبان نمایش و کیفیت شعری که به عنوان دیالوگ گفته می‌شود گفت: “نکته قابل اهمیت در این نمایش موزون بودن یا به عبارتی ریتم کار است. برای من مهم این است که بازیگر بتواند در ریتم مورد نظر کلام نمایشی قرار بگیرد و قافیه‌دار بودن مصرع‌ها و اشعار در اولویت بعدی قرار دارد. مهمترین مسئله مورد نظر من ریتم و اطلاعات دراماتیک و تبدیل آنها به دیالوگ بود.”