پرسپکتیو به منزله ی صورت سمبلیک

جستار اروین پانوفسکی درباره ی

پرسپکتیو یکی از مشهورترین پژوهش های بینا رشته ای در تاریخ هنر محسوب می

شود؛ جستاری که با کنار هم گذاشتن حقایقی درباره ی فیزیولوژی و روان شناسی

حس بینایی، اصول علم هندسه و فیزیک نور و همچنین نگرش های فلسفی دینی به

واقعیت، به مطالعه ی تاریخی درباره ی یکی از شیوه های رایج در بازنمایی در

هنرهای تجسمی می پردازد و بی تردید هیچ متنی در تاریخ هنربه اندازه ی این

جستار مورد ارجاع متون رشته های پژوهشی دیگر قرار نگرفته است. این اثر علاوه

بر بلند پروازی های نظری، گستره ی تاریخی وسیعی را نیز پوشش می دهد -از

یونان باستان تا هنر مدرن- و در پی نوشته ایی عالمانه، تقریبا تمام متن های

پیشا مدرن در باب پرسپکتیورا به خواننده معرفی و به دقت موشکافی می کند.

راز ماندگاری این اثر علی رغم نقدهای جدی مطرح شده علیه آن همان چیزی است

که از هر پژوهش تاریخی اصیل انتظار می رود: بیگانه ساختن آن چه برایمان

آشنا و بدیهی می نماید.