کتاب پرنده ای نیست درخت می خواند

شعر حقیقتی واحد را در بر دارد: رنج بردن «بودلر» بر این امر گواهی می­دهد؛ «اویدیو» تصدیقش می­کند. از دیگر سو شعر ضامن بقای نسل هراسان نجات یافته ­ای­ست که آن را نمی­خواند، اما چنین می­نماید که از آن نفرت دارد، همچون فتوری در خودآگاهی؛ چیزی بی­مصرف، باقی مانده از دوران کهن؛ آن هم زمانی که علم باید از تفوق بی­چون و چرایش بر جادو بهره ­مند گردد.