کتاب پل دومان

نگارنده به منظور معرفی پل دودمان یکی از منتقدان ادبی و تفکر در عرصه ی فلسفه بحث خود را با طرح سوال “چرا دودمان؟” آغاز می کند. در این بخش، وی تصریح می کند: “او یکی از چهره های برجسته در تاریخ اندیشه ی انتقادی و مناظرات مستمر در عرصه ی نقادی است. خوانش های نوآورانه و موشکافانه ی او روشن گر زوایایی از نه تنها متون ادبی بلکه مسائل مربوط به زبان، فلسفه و سیاست اند. در واقع عمده ی آن چه امروزه در مطالعات ادبی، اصول مسلم داشته می شود، حاصل آثار بنیان شکن دودمان بوده. او که نامش اغلب، ملازم شالوده شکنی است از نخستین نسل منتقدان ادبی بود که ایده های آشکارا نظری را به عرصه ی نقادی وارد کرد. از دهه ی 1920 تا دهه ی 1960، مطالعات ادبی در آمریکا و انگلستان، تحت سلطه ی نقادی نو بود که خود را واجد رویکردی معقول به متون مطالعاتی می انگاشت. این نوع نقادی بر اهمیت فرم (شکل، صورت) در تقابل یا محتوا، معنا یا زمینه تاکید می گذارد و متن ادبی را یک موضوع زیبایی شناختی خودکفا و مرکب از آحاد صوری می داند و همین آحاداند که متون را به آثار اعلا بدل می کنند”. سپس در بخش “اندیشه های اساسی”، نافذترین ایده های این اندیشمند را تشریح می کند. بخش پایانی “پس از این اندیشه گر” نام دارد و محور بحث آن را الهام بخشی ها و تاثیرگذاری های متفکر مذکور به متفکران آتی و تاویل و تفسیرهای آثار او را تشکیل می دهد.