کتاب پنجم دینکرد

دینکرد به صورت تحت اللفظی به معنای تألیف دینی است. دین در اینجا به معنی روایات و کتابهای اوستا و زند است، فلذا نام گذاری این کتاب بیانگر آن است که دینکرد کتابی مبتنی بر اوستا و تفسیرهای آن بوده است.این اثر بزرگ شامل نه کتاب بوده که کتابهای یک، دو و همچنین قسمتی از جلد سوم آن از بین رفته است. دینکرد را همانند بندهش، باید نوعی تألیف به شمار آورد که محصول تعلیمات سالیان داراز است. دینکرد در نهایت توسط آذر فرنبغ فرخزادان و سپس توسط آذر باد امیدان گردآوری شده است. نویسنده اخیر این کتاب را برخاسته از الهام دین مزدیسنی می داند.در این کتاب که بهرام فره وشی آن را «یک دانش نامه دینی و علمی»، و فریدون فضیلت آن را «گرانْسنگ ترین بنْ نوشت پهلوی از دانایان پیشین» می خواند، در زمینه های زیر سخن به میان آمده است: الهیات، فلسفه، اسطوره شناسی، کلام، عرفان، اخلاق، آداب دینی، زندگانی زرتشت، پیدایش جهان، سزاشناسی (حقوق)، سیاست، شهرداری و کشورداری، منطق، ریاضیات، هندسه، فیزیک، اخترشناسی، پزشکی و دانش ها و شاخه های دیگر.پنجمین دفتر دینکرد، بیشتر به چگونگی زندگی بر پایه آموزه های آیین زرتشتی می پردازد. آموزگار و تفضلی، نخست این دفتر را در پاریس و به زبان فرانسوی به چاپ رساندند. پنج سال پس از آن، آموزگار آن را با برگردان فارسی و پاره ای ویرایش ها، در تهران به چاپ رساند.در این کتاب، متن پهلوی [بر پایه ویرایش مادن] و آوانگاشت آن نیز دیده می شود که برای خواننده بسیار سودمند است.