کتاب درباره ی مدیریت میان فرهنگی

درباره‌ی کتاب :

هوش فرهنگی به هوش هیجانی ربط دارد؛ ولی هوش هیجانی که از در بیرون می‌ رود، هوش فرهنگی وارد می‌ شود. فردی با هوش هیجانی فراوان هرآنچه را از ما انسان می‌ سازد و هرآنچه را موجب تفاوت‌ های ما می‌ شود، درک می‌ کند. فردی با هوش فرهنگی سرشار به‌ نحوی خصوصیات مشترک همه ی افراد و گروه‌ ها، خصوصیات مختص به فرد یا گروهی خاص و خصوصیاتی را که نه همگانی‌ اند و نه خاص، از رفتار فرد یا گروه بیرون می‌ کشد. فرهنگ، قلمرو گسترده ی بین این دو قطب است. کسانی که از لحاظ اجتماعی بین همتایانشان از همه موفق‌ ترند، اغلب برای فهم غریبه‌ های فرهنگی و بعد، پذیرفته‌ شدن بین آن‌ ها بیشترین دشواری را دارند. کسانی که عادت‌ ها و هنجارهای فرهنگ بومی به‌ طور کامل در آن‌ ها نهادینه شده، ممکن است وقتی وارد فرهنگی به جز فرهنگ خودشان می‌ شوند، از همه بیگانه‌ تر باشند. افرادی که تا اندازه‌ ای از فرهنگ خود جدا شده‌ اند، گاهی آداب‌ و رسوم و حتی زبان بدن میزبان‌ های نا آشنا را راحت‌ تر می‌ پذیرند. آن‌ها عادت دارند مشاهده‌ گر باشند و آگاهانه برای هم‌ رنگ‌ شدن تلاش کنند. در محیط کسب‌ و کاری که به‌ طور فزاینده متنوع می‌ شود، مدیران باید بتوانند در میان انبوهی از عادت‌ ها، حرکات و فرضیه‌ هایی که معرف تفاوت‌ های همکارانشان است، راهشان را پیدا کنند. فرهنگ‌ های خارجی همه‌ جا هستند، نه‌ تنها در کشورهای دیگر، بلکه در شرکت‌ ها، حرفه‌ ها و مناطق مختلف. تعامل با افراد درون این فرهنگ‌ ها مستلزم تیزبینی و سازش‌ پذیری است. اشخاصی که این خصوصیات در آن‌ها بسیار بارز است، لزوما کسانی نیستند که از بیشترین موفقیت اجتماعی در محیط‌ های آشنا برخوردار باشند. هوش فرهنگی توانایی فهم بسترهای ناآشنا و سپس، آمیخته‌ شدن با آن‌ هاست. هوش فرهنگی سه جزء دارد: شناختی، فیزیکی و هیجانی یا انگیزشی. هرچند هوش فرهنگی بسیاری از ویژگی‌ های هوش هیجانی را دارد، یک گام فراتر می‌ رود؛ چون شخص را آماده می‌ کند بین رفتارهای حاصل از فرهنگ مدنظر، رفتارهای شخصی و رفتارهای مشترک بین همه ی انسان‌ ها تمایز قائل شود. می‌ توان گفت که بیشتر مدیران در هر سه حوزه ی هوش فرهنگی به یک اندازه قوی نیستند. این نویسندگان ابزارهایی طراحی کردند که شیوه ی شناسایی نقاط قوت فرد را نشان می‌ دهد و فنون آموزشی‌ ای تدوین کرده‌ اند که به افراد کمک می‌ کند بر نقاط ضعفشان غلبه کنند. آن‌ ها نتیجه گرفته‌ اند هرکسی که به‌ نسبت هوشیار، گوش‌ به‌ زنگ و باانگیزه باشد، به هوش فرهنگی مقبولی دست می‌ یابد.