هومو نرانس

درباره‌ی کتاب:
انسانی که به هستی حیوانی و حیات طبیعی خود در دل طبیعت بسنده نمی کند بند ناف خود را از درخت زندگی میبرد تا به جایگاه خدایان در فراسوی طبیعت ببندد حال آن که او هرگز به این خواست خود دست
نمی یابد پس بند ناف به دست از اینجا رانده و از آنجا مانده دچار گم گشتگی غریبی میشود. اکنون تنها تسلی او برساختی است که خود فرهنگ مینامد و در برابر طبیعت می نهد تنها ابزار او در این برساخت زبان و به لطف آن روایت پردازی است و چون این ابزار خود برساخته ی ذهن اوست پس او طی این فرایند نمادین همه چیز را از صافی ذهن خود میگذراند و نه آن طور که واقعاً هست بلکه آن طور که خود میفهمد
باز تعریف میکند در واقع او با آشنایی زدایی از همه چیز سعی دارد از خود بیگانگی خویش را جبران کند و با شبیه سازی همه چیز در نظام نمادین زبان سعی دارد شباهت خود به دیگر موجودات طبیعی را از یاد ببرد؛ انسانی که دانش زیست شناختی طبیعت را بسنده نیافته و بند ناف خود را از بیوسفر آن بریده بود اکنون غرق در سمیوسفر خود آفریده اش پدیده های طبیعی را بی معنا می یافت و سعی میکرد با تکیه بر یک دانش اسطوره شناختی مبتنی بر زبان نمادین با خلق روایتهای اسطوره ای تک تک آنها را معنادار کند.