کتاب زبان غریب غمگین

موراکامی، اما این‌بار در مقامِ ناظرِ بیگانه! نویسنده‌ای که از دور با یک فاصله‌ی معین به منظره تماشا می‌کند و بیگانگیِ نگاه خیره‌اش را با ما در میان می‌گذارد. «زبان غریبِ غمگین» که مجموعه‌ای از جستارهای اوست در دوران اقامت موراکامی در خارج از ژاپن نوشته شده‌ و پیش از هرچیز بازتابی‌ است از تأملات او درباره‌ی زبان، فرهنگ، هویت و تجربه‌ی زیستن به‌عنوان «بیگانه». یکی از موتیف‌های این مجموعه، معنای زندگی در زبانی دیگر است. موراکامی خودش در جایی می‌گوید که صدای نویسنده در او از نوشتن به انگلیسی و سپس ترجمه‌کردن به ژاپنی شکل گرفته؛ فرآیندی که او را واداشته تا «زائدات زبانی» را از فرایند نوشتن خود پاک کند.
او در این کتاب چهره‌ای متفاوت از خود نشان می‌دهد. چهره‌ای که بیش از آن‌که درگیر پیرنگ و شخصیت‌پردازی باشد، درگیر مشاهده، تفسیر و تأمل است. موراکامی ما را با خود به سفری درون‌نگرانه می‌برد؛ سفری که از آرایشگاه‌های محلی و راهروهای کتابخانه تا سالن‌های کنسرت و نمایش نیویورک را در برمی‌گیرد و در آن هر لحظه‌‌ی ساده از زندگی روزمره فرصتی برای اندیشیدن و معنا یافتن است.