کتاب سانی بوی

بخشی از کتاب:

بخاطرات مردی که دیگر نه از چیزی میترسد و نه چیزی برای پنهان کردن دارد.

از همان کودکی اجرا میکردم مادرم مرا از سه چهار سالگی سینما می برد. روزها در کارخانه سخت کار میکرد و وقتی به خانه بر می گشت با من که تنها همدمش بودم، به سینما می رفتیم نمی دانست که دارد آینده ام را می سازد. چیزی نگذشت که از دیدن بازیگرها روی پرده ی سینما خوشم آمد چون هم بازی نداشتم و هنوز تلویزیون نداشتیم تنها کارم این بود که به آخرین فیلمی فکر کنم که دیده بودم. شخصیت های فیلم را در ذهنم مجسم میکردم و در آپارتمانمان یکی یکی به آنها جان می دادم. خیلی زود یاد گرفتم با تخیلاتم دوست شوم گاهی راضی بودن از موهبت تنهایی، هم خوب است هم بد؛ به خصوص برای نزدیکان و خانواده ات
وقتی سیزده ساله بودم در نمایش کلاسی مان قبل از این که روی صحنه بروم، یکی گفت که والدینم بین تماشاگرها هستند. مادرم و پدرم بین تماشاگرها وای نه احتمالاً در کل زندگی ام اولین بار بود که آنها را کنار هم میدیدم میخواهم بگویم، می توانید تصورش کنید؟ این همان اتفاقی بود که همیشه آرزویش را داشتم فقط بهش آگاه نبودم. هر بچه ای دلش میخواهد پدر مادرش با هم باشند. این یعنی امنیت یعنی خانواده.