کتاب زمان و مکان هفت در

ماه فوریه‌ ست و درخت‌ های کریسمس هنوز کنار خیابون افتاده‌ ن. زمین یخ‌ زده و انگار با روکش روغنی پلاستیکی فرش شده. آشغال‌ های آتیش‌ بازی شب سال نو زیر برف‌ های آب‌ شده دیده می‌ شن. صحنه‌ ی نمایش مکانی است نفوذپذیر که قدرت تاثیرگذاری در زمان حال را دارد، جایی که زمان درهم‌ کوبیده و نا آشنا نمایان می‌ گردد. در نمایشنامه‌ ی زمان و مکان، دلتنگی از خاطرات گذشته نقش مهم‌ تری از زمان حال ایفا می‌ کند، به‌گونه‌ ای که زمان حال برای مخاطب نا آشنا و غریبه جلوه می‌ کند. در بعضی نمایشنامه‌ های این نویسنده، گاه فضای سوررئال زمینه‌ ساز موقعیت‌ هایی می‌ گردد؛ برای مثال، ستونی می‌ تواند در اتاقی لب به سخن بگشاید.