کتاب در انتظار خدا

همه می‌ دانیم در این جهان هیچ خیر راستینی وجود ندارد، می‌ دانیم هر آن‌چه در این جهان خیر به نظر می‌ رسد فانی و محدود است، فرسوده می‌ شود و فرسایش آن حقیقتی به نام ضرورت را با وضوح تمام افشا می‌ کند. احتمالا هر انسانی در لحظاتی درخشان از زندگی‌ اش قاطعانه نزد خود اعتراف کرده است که در این جهان هیچ خیر غایی وجود ندارد. ولی انسان به محض مواجهه با این حقیقت با انواع دروغ‌ ها بر آن سرپوش می‌ نهد. بسیاری حتی از اقرار به این کار لذت می‌ برند و در اندوه خود نوعی شادی بیمارگون می‌ جویند، بی‌ آن‌ که لحظه‌ ای جرئت رویارویی با حقیقت را داشته باشند. اینان احساس می‌ کنند مواجهه‌ ی مستقیم با این حقیقت ــ ولو برای لحظاتی کوتاه ــ‌ خطری مهلک در بر دارد و درست فکر می‌کنند. ضربت این آگاهی از شمشیر نیز بُرنده‌ تر است و مرگی هولناک‌ تر از مرگ جسم را به انسان تحمیل می‌ کند. طولی نمی‌ کشد که این آگاهی همه‌ ی اجزای نفْس را در ما می‌ کُشد. برای تحمل این درد باید حقیقت را بیش از زندگی دوست داشت. چنین کسانی، به تعبیر افلاطون، با همه‌ ی وجود از فانیات زمانمند روی‌ گردان می‌ شوند.