کتاب آخرین قارون

«آخرین قارون» نام آخرین رمان اسکات فیتزجرالد است که هرگز فرصت نیافت آن را به پایان برساند. کتابی که به گفته ی منتقدان با ناتمام ماندنش به اندازه ی «اسرار ادوین درود» دیکنز و «اصل لورا»ی ناباکوف و «باغ عدن» همینگوی که مرگ به هیچ کدامشان مجال نداد تا اثرشان را به پایان برسانند، حسرتی عظیم بر دل تاریخ ادبیات جهان بر جا گذاشت. کسی که تی.اس الیوت درباره ی رمان «گتسبی بزرگ» او می گوید:« به نظر می رسد، اولین قدمی ست که بعد از هنری جیمز در ادبیات آمریکا برداشته شده است.» سال ۱۹۴۱ ادموند ویلسون دوست نزدیک فیتزجرالد، نویسنده و منتقد مطرح آمریکایی ویرایش و حاشیه نویسی های مورد نظر فیتزجرالد را روی متن اعمال کرد اما در سال ۱۹۹۳ متیو جی براکولی، استاد ادبیات انگلیسی دانشگاه که بیش از ۵۰ کتاب در مورد فیتزجرالد و آثارش نوشته بود نسخه ای جدید از این رمان را در انتشارات دانشگاه کمبریج منتشر کرد. او عقیده داشت نسخه ای که ادموند ویلسون از دست نوشته های فیتزجرالد ارائه داده با نسخه ی اصلی فاصله ی بسیاری دارد و نسخه ی اصلی بسیار شکسته تر از آنی است که او در ویرایش ۱۹۴۱ نشان داده. براکولی فصل هایی از رمان را که فکر می کرد به اجبار به هم پیوسته شده از یکدیگر جدا کرد و تصحیحاتی که ویلسون روی متن پیاده کرده بود حذف نمود و تکه هایی از یادداشت هایی که فیتزجرالد حین کار نوشته بود برای درک بهتر به متن اضافه کرد. به هرحال نسخه ای که علی رضا کیوانی نژاد به آن پرداخته نسخه ای ست که سال ۲۰۰۲ منتشر شده و او در سال ۱۳۹۳ به فارسی برگرداند و بعد از سه سال نسخه ی دیگری به دست او رسید که انتهایش حاشیه نویسی ها و یادداشت هایی متعلق به خود فیتزجرالد وجود داشت که بسیاری از ابهامات رمان را روشن می کرد و او از نو متن را با در نظر گرفتن این یادداشت ها ترجمه کرد. کیوانی نژاد در مورد چالش هایی که هنگام ترجمه ی این رمان ناتمام با آن رو به رو بوده است می گوید: «ابتدا متن را براساس نسخه انتشارات پنگوئن ترجمه کردم ولی بعد نسخه دیگری از انتشارات آلما کلاسیک به دستم رسید که یادداشت های مهمی داشت و مجبور شدم بار دیگر ترجمه را بازنگری کنم. جدا از این مسئله، درک پیچیدگی های متن فیتزجرالد کار دشواری است و تلاش کردم در انتقال مفاهیم عناصر اصلی متن به خواننده فارسی زبان چیزی کم نگذارم».