کتاب بازوان چیره یک مرد

موبایلش را روی داشبورد پرت کرد، به چشمانم خیره شد و گفت: برو خونه.
– قرار بود حرف بزنیم.
سری به دو طرف تکان داد.
– خسته‌ام، ذهنم یاری نمی‌کنه.
دروغ می‌گفت! اطمینان داشتم.
با مکث کوتاهی گفتم: باشه… شب بخیر.
پیاده شدم. حرفی نزد. قبل از رسیدن به در، شنیدم که از اتومبیل پیاده شد. لبخند کمرنگی روی لب‌هایم شکل گرفت. کلید را در قفل چرخاندم…