توان عمل

توان عمل در زمینه‌ای فلسفی جای می‌گیرد که در آن مفهوم عمل مفهومی اساسی برای اندیشه‌ی اخلاقی و سیاسی به ‌شمار می‌آید، زمینه‌ای که در آن تمرکز بر منحصربه‌فردبودنِ انسان، مانع آن برداشتی از عمل انگاشته می‌شود که منطبق بر فرایندهایی است که طی آن‌ها افراد برساخته ‌می‌شوند. آن دسته از نظریه‌های عمل که این فرایندها را نادیده می‌گیرند نمی‌توانند مسائلی از این دست را مورد توجه قرار دهند: شیوع و انتشار شیوه‌های عمل‌کردن، درهم‌تنیدگیِ عمل و بافت، رابطه‌ی متقابلِ پیچیده میان اندیشه و توان‌‌های عمل، و این امکان که کار روی شیوه‌هایی که ما به‌‌گونه‌ای غیر ارادی به‌منزله‌ی سوژه برساخته می‌شویم به اندازه‌ی شیوه‌هایی که به نحو ارادی در جهان عمل می‌کنیم، برای تغییر جهان اهمیت دارند. هدف از بررسی توان عمل در این رساله فراهم‌آوردن گونه‌ای مکمل برای آن دسته از فلسفه‌های عمل است که کانون توجهشان اعمال قصدمند افراد در جهان است. گرچه این مطالعه قرار نیست جانشینی برای این شیوه‌های نگریستن به عمل باشد، اما استدلالش این است که نگریستن به عمل انحصاراً  به این شیوه [یعنی صرفاً  با تمرکز روی اعمال ارادیِ افراد]، هم از نظر هستی‌شناسانه ناکافی است و هم از دیدگاه اخلاقی و سیاسی.