جنبش رومانتیک

خودم را به لحاظ احساسی عریان کرده‌ام، وقتی به نیازمند بودن اعتراف می‌کنم، به اینکه بی‌تو از دست می‌روم، به اینکه لزوما من آن آدم مستقل که از خودم به نمایش گذاشته‌ام، نیستم؛ بلکه موجودی ضعیفم که کمترین ایده‌ای از مسیر یا معنای زندگی ندارم.

وقتی می‌گریم، چیزهایی را به تو اعتراف می‌کنم که مطمئنم به دیگران افشا نمی‌کنی، چیزهایی که اگر دیگران بفهمند، نابودی من قطعی است.

وقتی از بازی نگاه‌ خریدارانه‌ کردن به آدم‌ها در میهمانی‌ها دست کشیدم و بر آن شدم که تو آن کسی هستی که برایم اهمیت داری، خودم را از توهم خوش‌ تراش آسیب‌ناپذیری زدوده‌ام.

بدل به آن آدم بی‌دفاع و وفادار می‌شوم که در شعبده‌بازی‌های سیرک می‌بینیم؛ همان که به تخته‌ای بسته‌ بسته شده که دیگری به سویش کارد پررتاب می‌کند و به کاردها یکی‌پس‌از‌دیگری در چند سانتی‌متری بدنش به تخته می‌نشینند.

همان چاقوهایی که من، خود به دست تو داده‌ام.»

«جنبش رومانتیک» قصه‌ی رابطه‌های امروز ماست در تمامیتش.

از ابتدا تا انتها.

روایت رنج‌ها، شعف‌ها، ناامنی‌ها، آسیب‌پذیری‌ها، شکستن و دوباره از خاکستر خود برخاستن.