رد پای برف تا بلوغ کامل گل سرخ

پرامید، پیگیر و پایان ناپذیر. این گونه زیستن، زبان گفت وگوی من با جهان است، چندان که گاه از خود سوال می کنم: نشناختن، نیاموختن، و باور نیاوردن به نومیدی… آیا علت عادت به تحمل رنج ها نیست؟ باشد…! چه کسی گفته است بالاتر از سیاهی رنگی نیست!؟ به وقت، که با رویاهایمان به جنگ مرگ می رویم، درمی یابیم که بالاتر از سیاهی، تازه سرآغاز همه رنگ های بی نهایت حیات است…