مظفری ساوجی زبان ساده ای دارد. زبانی سهل ممتنع که اگرچه ظاهرا ساده به نظر می رسد اما عمیق است و حاصل تأمّلات و تألمات اندیشه و عاطفه خیال انگیزی است که ذهن و زبان سیال و خلاق او برایش به ارمغان آورده است.از این لحاظ شعر برای شاعر تفنن نیست که مثلا بخواهد با آن خود و مخاطبش را سرگرم کند. گلدانی نیست که فقط برای زیبایی از گل های مصنوعی پر شده باشد و آن را در گوشه ای از اتاق پذیرایی گذاشته باشند.شاعر خوش تر دارد که رنگ و بوهای طبیعی را به ما نشان دهد. به همین دلیل از گلی حرف می زند که شبی سنگین و لاجرم غمگین، رنگ و بوی آن را در خود فرو برده است
«سه گفت وگو»، «آینه های رنگ پریده»، «رنگ ها و سایه ها»، «سایه ام را بر دیوار جا گذاشته ام»، «شب به شیشه می زند»، «بیمارستان» و «از میان غزل ها» از بخش ها و عناوینی چون «مردگان»، «خوشبختی»، «درمانده»، «و هیچ کسی نیست»، «از زندگی»، «میراث»، «وصیت»، «زندگی»، «درمانده ها»، «شمعی در باد»، «معجزه!»، «گل یخ»، «انسان»، «غم و شادی»، «روزی گل و سنگ»، «معجزه»، «پوسیدگی» و « در خانه» از جمله اشعار این کتاب به شمار می آیند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.