زیبایی شناسی آلمانی

رشته فلسفی زیبایی شناسی تا سال ۱۷۳۵ نامی نداشت. در این زمان بود که آلکساندر گوتلیب باومگارتن (1) در بیست و یک سالگی در رساله استادی خود در دانشگاه هاله، تعبیر استتیک / زیبایی شناسی را به معنای با دانش ناظر به امور محسوس و متخیل باب کرد.اما نام گذاری باومگارتن روی این حوزه، به تعبیری، غسل تعمیدی دیرهنگام بود: از آن زمان که افلاطون در جمهور ارزش تعلیمی صور متعددی از هنر را زیر سوال برد و ارسطو در پاره های به جامانده از بوطیقای خویش اجمالا از آن ها دفاع کرد، زیبایی شناسی بی آن که نامی داشته باشد بخشی از فلسفه بود. به بیان مشخص، افلاطون زبان به اعتراض گشوده بود که هنرها از حیث شناختی بی مصرف اند و جز بده بستان تصاویر خشک و خالی امور جزئی، به جای حقایق کلی، کاری نمی کنند؛ اما ارسطو از هنرها در برابر اتهام افلاطون دفاع کرده استدلال کرد که دقیقا هنر، یا دست کم شعر، است که حقایقی کلی را به آسانی و به صورتی فهم پذیر بیان می کند، برخلاف، مثلا، تاریخ که سر و کارش با واقعیات جزئی است و بس.این کتاب برگرفته است دایره المعارف فلسفه ی استفورد است. دایره المعارف فلسفه استنفورد (SEP) یک دایره المعارف آنلاین فلسفه را با انتشار مقالات اصلی فلسفه که به صورت رایگان برای کاربران اینترنت قابل دسترسی است، ترکیب می کند. توسط دانشگاه استنفورد مننشر شده است. هر مدخل توسط یک متخصص در این زمینه، از جمله اساتید بسیاری از موسسات دانشگاهی در سراسر جهان نوشته شده است.نویسندگانی که در دایره المعارف مشارکت دارند به دانشگاه استنفورد اجازه انتشار مقالات را می دهند، اما حق چاپ آن مقالات را حفظ می کنند.