شگفتی

مامان هر وقت می خواست احساسم را در مورد چیزی بداند، می پرسید: «از یک تا ده، چند بهش میدی؟!» این عادت، بعد از جراحی آرواره ام شروع شده بود، چون دهانم را با سیم بسته بودند و نمی توانستم حرف بزنم. در آن جراحی تکه ای از استخوان لگنم را در چانهام کار گذاشته بودند تا چانهام طبیعی تر به نظر بیاید. بنابراین تمام بدنم درد می کرد. هر وقت مامان پانسمانم را عوض می کرد، با انگشتهایم به او حالی می کردم چقدر درد دارم؛ یک، یعنی خیلی کم. ده، یعنی خیلی، خیلی، خیلی زیاد! بعد، وقتی دکتر سراغم می آمد. مامان به او می گفت که حال و روزم چطور است! مامان کم کم در فن انگشت خوانی استاد شده بود!

آگوست ده ساله که به سبب بیماری، چهره ای نابهنجار دارد تا کلاس پنجم در خانه درس خوانده و به مدرسه نرفته است. سرانجام پدر و مادرش با وجود نگرانی تصمیم می گیرند او را به مدرسهای خصوصی بفرستند. ورود او به مدرسه با مشکلات و دردسرهای فراوانی همراه است اما آگوست سرانجام در برابر رفتارهای توهین آمیز مقاومت کرده و با مهربانی، صبوری وگذشت اش شگفتی می آفریند و بیشتر شاگردان کلاس را شیفته و طرفدار خود می کند.