کتاب نیکسون کیسینجر و شاه

از محمدرضا پهلوی، آخرین شاه ایران، اغلب به عنوان ابزار قدرت آمریکا در دوران جنگ سرد یاد می شود. در نیکسون کیسینجر و شاه رهام الوندی با بررسی شراکتی که او با ریچارد نیکسون و هنری کیسینجر در دهه 1970 ایجاد کرد، روایتی تجدیدنظرطلبانه از رابطه شاه با ایالات متحده ارائه می‌کند. این اثر بر اساس تحقیقات گسترده در آرشیوهای بریتانیا و ایالات متحده و همچنین انبوهی از خاطرات و تاریخ شفاهی زبان فارسی، نمایندگی را به شاه به عنوان یک بازیگر مستقل بین‌المللی باز می‌گرداند و نشان می‌دهد که ایران به یک مشتری تبدیل شده است. شریک ایالات متحده تحت دکترین نیکسون. نیکسون کیسینجر و شاه گزارش مفصلی از سه اپیزود تاریخی کلیدی در مشارکت نیکسون-کیسینجر-پهلوی ارائه می دهد که جنگ سرد جهانی را بسیار فراتر از مرزهای ایران شکل داد. کتاب به بررسی ظهور برتری ایران در خلیج فارس می‌پردازد، زیرا دولت نیکسون به شاه به عنوان وسیله ای برای پر کردن خلاء ایجاد شده توسط خروج بریتانیا از منطقه در سال 1971 نگاه می‌کرد. سپس به اوج مشارکت پس از دیدار تاریخی نیکسون و کیسینجر در سال 1972 می‌پردازد. به ایران، زمانی که شاه موفق شد آمریکا را به جنگ مخفیانه خود علیه عراق در کردستان بکشاند. در نهایت، این کتاب بر کاهش مشارکت در زمان جانشین نیکسون، جرالد فورد، از طریق تاریخچه مذاکرات شکست خورده از سال 1974 تا 1976 برای توافق بر سر صادرات هسته ای ایالات متحده به ایران تمرکز می کند. در مجموع، این اپیزودها ظهور و سقوط مشارکت ایران در جنگ سرد با ایالات متحده در دهه تنش زدایی ابرقدرت ها، ویتنام و واترگیت را ترسیم می کنند. این اثر از تاریخ دیپلماتیک آمریکا، روابط بین‌الملل، و مطالعات خاورمیانه، پیشینه تاریخی مهمی را در مورد جاه‌طلبی‌های ایران برای برتری در خلیج فارس، برنامه هسته‌ای آن و اینکه یک مشارکت استراتژیک آمریکا و ایران ممکن است در آینده به نظر برسد، ارائه می‌کند.