وقتی نیچه گریست

فکر می‏‌کنم من در فرانسه آخرین شاهد زندۀ سینمای پیش از جنگم. روزی دیگر نخواهم بود و در آن روز کسی نیست تا خاطراتم از این چیزها را به یاد داشته باشد و بتواند فیلم‌‏های زمان ما را در جایگاهی واقعی که لایقش هستند، قرار بدهد. فیلمی که در آوریل 1934 اکران شد دقیقاً شبیه همان فیلم‏‌هایی نیست که ما این روزها در سینماتک می‏‌بینیم؛ پس من از خودم می‏‌پرسم آیا فیلم‌‏های من اصلاً ارزش دارند _ و فکر نکنید که تلاش می‏کنم ادای آدم‏های فروتن را درآورم _ تا برخی درباره‌‏اش حرف بزنند، مثل من که دربارۀ فیلم‌‏های آنها حرف می‏‌زنم؟