کتاب کوسه مالدیو

تکه‌زمینی خالی را در نظر آورید که در آن بیست و چند پشته خاکستر متفرق شده‌است، حال اگر این زمین خالی را دریا بگیرید و چندی از این پشته‌ها را تپه و کوه، طرحی را از آنچه انکانتاداس یا جزایر سحرآمیز هستند در مخیله خواهید داشت. اصلا بهتر که آن‌ها را گله‌ای از آتشفشان‌های خاموش بخوانیم تا جزیره؛ راست از دور به ویرانه‌های دنیا می‌مانند، وامانده از حریقی بس مهیب و شقی.
بی‌گمان در هیچ کجای زمین نمی‌توان تالی بر حزن و متروک ماندگی این سرزمین‌ها سراغ کرد. گورهای کهنسال به‌جامانده از گذر سالیان دراز، شهرهایی کهنه با خرابه‌های مضمحل و متفرق، همین اندوهگینی آن‌ها را بس؛ اما این‌ها هم به مانند همه چیزهایی که رد و ربطی به بشریت دارند، در خاطر انسان طرحی از همدلی می‌زنند، هرچند به غم. چونان بحرالمیت که همیشه جدا از آنچه هر آدم از تماشایش در انسان برمی‌انگیزد، زایر را از غم شیرین دیدار خود بی‌نصیب نمی‌گذارد.