احمدرضا احمدی

بخشی از کتاب :

در آن جزر و مد دریا

لکه‌ های مهتاب

به قلاب ماهیگیران

پناه می‌ آوردند

در آن آسمان آبی

دریچه‌ هایی از غم

به سوی ما باز می‌ شد.

 

دانسته بودیم

آسمان‌های آبی

در غروب آدینه‌ ها

فرو می‌ ریزد

و ما باید

نشانی خود را در تنهایی

بیابیم

چنان

با ماهیان و کشتی‌ ها

آمیخته بودیم

که نام خشکی را فراموش

کرده بودیم

این بود

که در زیر آسمان آبی

ایستادیم

از سر

کلاه برگرفتیم

گفتیم: ما را تنها بگذارید

ما محتاج صبر و شکیبایی

هستیم.