کتاب شهر هر چقدر بزرگ تر می شود اتاق من تنگ تر می شود

بخشی از کتاب:

من تنهایم

دنبال رنج کشوری هستم که مرا آواره کرد

صدای فیروز با من روبه‌رو می‏شود

مانند شمشیر :

«روزی به محلۀ خودمان برمی‏گردیم»

من تنهایم،

مانند قطارهای قدیمی سفر می‏کنم

همراهِ همۀ سرزمین‏ها

برای سرزمینی که روزی مال ما خواهد شد،

و روزی که تنها به خانه می‏آیم

جیبم را می‏گردم

حافظۀ کودکی‌ام را می‏گردم

زیر تخت را

بالای غروب را

و میان چمدان‌ها را

و میان سوراخ‏های جوراب را جست‌وجو می‏کنم:

ندیدی کشور من کجا گم شد؟!