عقل، درضمن کل تاریخ متافیزیک، آواره بوده است. در زمانۀ نیهیلیسم، این آوارگی ضمنی عقل برملا می شود و به صراحت آشکار می گردد. در دوران مدرن یا زمانهٔ دکارتی، عقل قدرت و حق طرح کردن و وضع کردن طبیعت، معنا و بنیاد موجودات را منحصرا از آن خودش می داند. در نتیجه، اعطای معنا به امر بی معنا صورت می گیرد، که تحمیل ساختار سوبژکتیو مفاهیم، الفاظ، گرامر و منطق به اشیاء است. در اینجا، هر چیزی که با این به حضور آوردن یا بازنمود سازگار نباشد به «امر نامعقول» تحویل می شود. هر معنایی از عقل که به جایگاهی تعلق داشته باشد و طبیعت خود را به جایگاهی فارغ از ساختهٔ خود مدیون باشد از دست رفته است، و این امر آشکارا عقل را آزاد گذاشته است که، به نحو دلبخواهی، محیطش را برای مقاصد سوبژکتیو خودمحاسبه و دستکاری کند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.