هر چند که می دانست، یا باید می دانست که ساعات طولانی تنهایی نه تنها به تمرکز او کمکی نخواهد کرد، بلکه تنها او را برای دقایقی طولانی و بی پایان سرجای خود می نشاند تا با حالتی مسحور و شیفته به درختان بیرون پنجره ی اتاق مطالعه اش خیره بماند… و همین طور که تاریکی همه جا را فرا می گیرد، انعکاس شبح گونه ی خود او در قاب پنجره ظاهر شود. ادیت تصور می کرد که چطور ممکن است روح او آرام و آهسته از بدنش خارج شود تا در آن جا به پرواز درآید.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.