بوطیقای دوم به شکل کاملا مشخص به برچیدن اصل بی‌تفاوتی ماده اختصاص یافته است. این بوطیقا قدرت اثر هنری و تاریخ را، در به نورآوردن ظرفیت فرم و ایده‌ی درون ماندگار در همه‌ی موارد می‌بیند.این بوطیقای طبیعت همچون شعری ناخودآگاه (شلینگ)، اثر هنری را درون حرکت پیوسته ای شناسایی میکند که ماده از پیش از آن شکل می‌گیرد، ایده‌ی خودش را در چین و شکن های مواد معدنی یا نقوش فسیل صرح می‌افکند و به فرم های بالاتر بیان خود و نمادپردازی خود ارتقاء می یابد
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.