زیبایی شناسی علم به زیبا و فلسفه هنر است که از ریشه یونانی آیستزیس نشئت گرفته است. لیکن تا سال 1750 که بوسگارتن در مقاله ای تحت عنوان در تحصیل و چگونگی ذوق به نام اتدیتکا به رشته ی تحریر دراورد و از طریق آن پایه های استقلال علم زیبایی شناسی را مستقر ساخت. سه مبحث (نقد) و زیبا شناسی و هنر نسبت به یگدیگر هم پوشانی (OVER LAP) یا درهم گره خورده داشته اند.لیکن از این تاریخ به بعد هر یک از آنها شکل مستقل یافته و مبدل به علویی مجزا و متفاوت شدند.گذشته از این به دلیل ساز وکارهای مدرنیتی و الزاما تغییر نگرش اثر کتیوی به نگره سابجکتیوی (یعنی جابجا شدن اصالت عین به اصالت ذهن) یا تغییر اصل زیبایی ذاتی اشیاء به اصل زیبایی به عنوان کیفیتی ذهنی که خود انعکاس جهان در مفر است، زیبایی به مجموعه تفکراتی تعبیر می شود که خداوند آن ذوق و هنرشناسان درباره هنر و مسایل مربوط به آفرینش هنری دارند، یعنی کسانی که (زیباشناسان و هنر شناسان) در روزگر معاصر نه تنها می بایست نسبت به ابراز کار خود اشراف کامل داشته باشند، بلکه واحد اطلاعات کافی نیز از سیر تحول وتطور مفهوم زیبایی، تاریخ هنر و فلسفه و مظاهر گوناگون و شرایطی که زیبایی یا هنر بمثابه زیبایی در آن خلق می شود، باشند. شرایطی که به نسبت عقاید و ایده ئولوژی های متفاوت دگرگونه می شوند . این دگرگونی ضرورت های متفاوتی را نیز در پیدایی سبک ها و شگردهای بیانی رقم می زند.شگردهایی که از جانب نویسندگان این کتاب در شرایط مختلف و ضرورت های مختلف مورد بحث قرار گرفته است
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.