انسان شناسی شهری به عنوان یکی از زیرشاخه های انسان شناسی فرهنگی، پیشینه ای سی ساله در اروپا و پنجاه ساله در امریکا دارد. در ایران این رشته نخستین بار با کتاب «انسان شناسی شهری» مطرح و تدریس آن در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران آغاز شد. انسان شناسی شهری از آن زمان به عنوان یک حوزه کاربردی، جایگاهی هرچه پراهمیت تر در مطالعات شهری ایران پیدا کرد. با این حال، کتاب نخست نیاز به منابع و کتاب های دیگری داشت تا آن را به واقعیت های کاربردی و میدانی مطالعه شهری در ایران پیوند دهد. کتاب حاضر، «انسان شناسی فرهنگی شهر تهران» که یک دهه بعد از کتاب نخست منتشر می شود، حاصل کاری گروهی است که بر روی شهر تهران به انجام رسیده است. این کتاب برنده نخستین جشنواره بین المللی پژوهش های شهری تهران شد که به تیم پژوهشگر آن در انسان شناسی و فرهنگ تعلق گرفت. در این کتاب، شهر تهران به ده حوزه مفهومی مجزا از جمله «تاریخ»، «فضا»، «زمان»، «محیط زیست»، «اقتصاد»، «قدرت»، «هویت»، «نشانه»، «آسیب» و «بازنمایی» تقسیم شده و در هرکدام مهم ترین مسئله یا مسائل آن حوزه به بیان و تحلیل درآمده است. کتاب در فصل نهایی، تلفیقی از حوزه های تفکیکشده ارائه داده تا مخاطبان بتوانند به عنوان یک اصل روشی، رویکرد کل گرایانه انسان شناسی را درک کنند. نکته دیگر درباره کتاب حاضر، رویکرد کیفی همه پژوهش ها و فصول و استفاده گسترده آن از روش اتنوگرافی به عنوان روش اصلی انسان شناسی است. مخاطبان اصلی کتاب همه پژوهشگران علوم انسانی و اجتماعی و همچنین متخصصان در حوزه مطالعات شهری است.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.