مولف در این کتاب، با استناد به دو اثر مهم ابن عربی، فتوحات مکیه و فصوص الحکم، مقولۀ تخیل را در نظر ابن عربی بررسی می کند. به باور ابن عربی، تخیل خلاق راهی است برای اتحاد میان آن که دوست می دارد و آن که دوست داشته می شود. به واسطۀ تخیل است که مراتب تجلی الهی، که عبارت است از احدیت، اسمای الهی و تجلی شهودی، ادراک می شود. نفْس رحمانی به تخیل امکان می دهد تا تجلی الهی را درک کند.بدین سان، ابن عربی به نوعی نظریۀ وجود می رسد که مبتنی بر وحدت وجود است.تجربۀ شهودی برآمده از این درک وجودی، کاملا مطابق است با تخیل خلاقی که ابن عربی پیش می نهد. این معنی با سلسله ای از مفهوم سازی های دوگانه به دست می آید، همچون زوج مفهومی خالق و مخلوق، یا رب و مربوب. بدین سان، واحد در کثرت خود تجلی می یابد، اما استدلال ها و استنتاج های کربن او را بدان جا می رساند که برخلاف همۀ پژوهشگران بدین نتیجه برسد که در اندیشۀ ابن عربی به هیچ روی وحدت وجود جایی ندارد.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.