تعبیرات عرفانی از زبان عطار نیشابوری

عطار نیشابوری از عرفا و شعرای نامی ایرانی قرن ۶ و ۷ هجریست. وی یکی از شاعران بزرگ متصوفه و از مردان نام‌آور تاریخ ادبیات ایران است. سخن او ساده و گیراست. برای بیان مقاصد عرفانیش آوردن کلام ساده و بی‌پیرایه را انتخاب کرده. وی سرمشق عرفای نامی بعد از خود همچون مولانا و جامی قرار گرفته. عطار همواره مورد احترام شعرای دیگر بوده. از معروفترین آثارش می‌توان به تذکرة‌الاولیا، منطق‌الطیر، الهی‌نامه، مختارنامه و مصیبت‌نامه اشاره نمود.

این کتاب به بیان تعبیرات عرفانی از زبان عطار پرداخته. استاد جربزه‌دار در مقدمهٔ کتاب آورده: «مرا سر آن نیست که از عطار بگویم که مشک خود می‌بوید، و از عرفان هرگز جرأت گفتن ندارم که:

آنجا که عقاب پر بریزد

از پشهٔ لاغری چه خیزد

وانگهی این کتاب تعریف اصطلاحات عرفانی عطار به شیوهٔ معمول نیست بلکه تفسیر تعبیرات و اصطلاحات خاصی است که مد نظر عطار بوده‌اند از زبان خود او و بدون هیچ حرفی دیگر، که جای حرف ندارد و صدای سخن عشق است که اگر عشق باشد به گوش دل می‌نشیند و اگر نباشد هیچ»