“کریستین تامسون” در این کتاب پس از اشاره به تکنیک های روایی مشترک میان دور رسانه ی سینما و تلویزیون، چالش هایی را مطرح می سازد که مجموعه های تلویزیونی با آن ها مواجهند و تاکتیک هایی که در پیرنگ های اصلی و پیرنگ های فرعی متعدد و به رغم وقفه های فراوانی مانند فواصل هفتگی و وقفه های بین فصل ها، علاقه ی بییندگان را استمرار داده و توجه شان را حفظ می کنند. تامسون استدلال می کند که تلویزیون سوای اقتباس کردن از تکنیک های سینما، خودش هم تغییراتی در فرم سنتی روایت ایجاد کرده است. او با مثال آوردن از کلاسیک های سینما و تلویزیون و نیز مجموعه های جدید و در حال پخشی مانند “بافی، قاتل خون آشام ها”، “خانواده ی سوپرانو” و “خانواده ی سیمپسن” نشان می دهد که چه طور اقتباس ها، دنباله ها، مجموعه ها و سرگذشت نامه ها مفاهیم دیرینه ی پایان بندی و تالیف فردی را متحول کرده اند او هم چنین در مقایسه ای بین “مخمل آبی” و “تویین پیگز” ساخته های دیوید لینچ، امکان وجود یک “تلویزیون هنری” را در قیاس با مفهوم آشناتر “سینمای هنری” مطرح می کند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.